Ośrodek Psychoterapii i Pomocy Psychologicznej Nad Wierzbakiem

Zaburzenia depresyjne należą do najczęściej spotykanych zaburzeń nastroju.
Zespół depresyjny to utrzymujący się nieprawidłowy nastrój, poczucie rozpaczy, beznadziei i negatywne przekonania na temat siebie i świata. Za większy epizod uznaje się taki stan trwający co najmniej dwa tygodnie, w którym występują również dwa wybrane spośród następujących objawów: zmiany we wzorcach snu, zmiany apetytu, anhedonia, utratę zainteresowania rzeczami, które wcześniej budziły zainteresowanie, trudności z koncentracja uwagi, utrata energii, spowolnienie psychoruchowe, poczucie winy, myśli lub plany samobójcze. Jest często spotykanym zaburzeniem i wykracza poza granicę skrajnego smutku-uważane jest za zaburzenie, ponieważ całościowo dotyka człowieka zarówno mózgu jak i ciała: w tym funkcjonowania poznawczego, zachowania, układu immunologicznego, zakłóca funkcjonowanie w szkole, pracy czy związkach. Bywa skrywana jest pod postacią rozmaitych masek jak przepracowanie, uzależnienia, drażliwości czy agresji lub zaburzeń somatycznych.

Każdy człowiek ma cechy osobowości. W jej zdrowych odmianach nie ma skrajnych cech osobowości, są one za to elastyczne i adaptacyjne, co oznacza, że osoba jest w stanie dobrze przystosować się do otaczających ją normalnych warunków życiowych. Kiedy okazuje się, że cechy są sztywne i szkodzą posiadającej je osobie, a ta mimo, że próbuje nie może ich zmienić i pozostaje w szkodliwych dla siebie zachowaniach i jeśli cechy te mają bardzo silny wpływ na jej funkcjonowanie powodując znaczne cierpienie osoby lub otoczenia wtedy nazywamy tę sytuację zaburzeniem osobowości.

Zwykle cechy zaburzenia osobowości odnosimy do samopoczucia jednostki względem siebie oraz do jej relacji z innymi osobami, bliskimi, partnerami, a także w sytuacjach oficjalnych, np. z szefem. Im głębsze zaburzenie tym więcej trudności ma jednostka w przystosowaniu się - do bycia w bliskim związku, relacji z przyjaciółmi, radzeniu sobie w pracy.

Zaburzenia osobowości pojmujemy dymensjonalnie, od jej najbardziej delikatnej wersji, kiedy osoba ma problem w jednym aspekcie swojego życia, aż do jej najgłębszych form, kiedy funkcjonowanie osoby jest na tyle skrajne, wzajemnie sprzeczne i nieprzystosowawcze, że wszystkie obszary życia są znacznie upośledzone.

Ten rodzaj trudności osobowościowych rozciąga się od bardziej subtelnych problemów interpersonalnych aż do momentu, w którym niemożliwe jest utrzymanie żadnych głębokich i stabilnych relacji interpersonalnych.

Rdzeniem tego typu trudności są problemy związane z przesadnym zaabsorbowaniem własną osobą, nadzwyczajną reakcję na aprobatę i przesadną wrażliwością na krytykę, co w odniesieniu do relacji powoduje ograniczoną empatię i wzgląd na uczucia drugiej osoby, brakiem autentycznego zainteresowania jej punktem widzenia, brakiem umiejętności tolerowania ambiwalencji w relacji oraz niezdolnością przyznania się do swojego udziału w konflikcie. Osoby takie mają tendencję do systematycznego traktowania innych ludzi w sposób przedmiotowy, bez uwzględniania ich uczuć i potrzeb. Jednocześnie ten przedmiotowy stosunek cechuje ich podejście do siebie samych, a nieumiejętność budowania głębokich relacji pozostawia je z poczuciem bolesnej życiowej pustki.

Zwykle wyodrębnia się dwa typy pacjentów z tym rozpoznaniem. Opisując bardzo skrótowo pierwszy z nich jest bardziej arogancki i chełpliwy, a drugi zahamowany, skłonny do częstego przeżywania wstydu i upokorzenia.